Ο Βαγγέλης (ή Βαγγέλας) Μεϊμαράκης έδωσε χτες μια μεγάλη υπόσχεση στους Ελληνες. Ότι το κόμμα του «θα ξαναφέρει το χαμόγελο» στα χείλη τους.
Μεγάλη κουβέντα.
Όπως κι εκείνη του Τσίπρα στις προηγούμενες εκλογές: «Η ελπίδα έρχεται». Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, εννοούσε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε, αλλά η ελπίδα έφυγε νωρίς. Στους έξι μήνες.
Τώρα ο Μεϊμαράκης μας υπόσχεται κάτι παρόμοιο. Αντί για ελπίδα, χαμόγελο.
Δεν ξέρω πώς το άκουσαν οι Νεοδημοκράτες Πατρινοί (στην Πάτρα το είπε), αλλά οι απέναντί τους Αιτωολοακαρνάνες αγρότες θα άκουσαν με ευχαρίστηση τα πρώτα ταξίματά του.
Λίγο πολύ τους είπε ότι θα ακυρώσει τον προσφάτως ψηφισθέντα νόμο, που προβλέπει να φορολογούνται οι αγρότες όπως και οι άλλοι ελεύθεροι επαγγελματίες (εδώ).
Το θέμα δεν είναι ότι η αλλαγή στον τρόπο φορολόγησης μιας μεγάλης επαγγελματικής ομάδας μπορεί να εμπεριέχει αδικίες, οι οποίες πρέπει να διορθωθούν. Για τους περισσότερους ισχύει αυτό.
Το θέμα είναι ότι αρχίσαμε τα ίδια.
Ο αρχηγός ενός κόμματος, που διεκδικεί να επανέλθει στην εξουσία, υπόσχεται με μεγάλη ευκολία κάτι που πιθανότατα δεν θα μπορέσει να κάνει πράξη. Διότι είτε δεν θα μπορέσει να βρει ισοδύναμα (για πόσους θα βρουν, επιτέλους;) είτε δεν θα του το επιτρέψουν οι ελεγκτές των δανειστών. Αλλωστε, αν σε κάθε επαγγελματική ομάδα κάνουν από μια τέτοια αλλαγή, στο τέλος δεν θα μείνει τίποτα από τους μνημονιακούς νόμους που να εφαρμοστεί.
Ο Μεϊμαράκης δεν άρχισε καλά, γιατί άρχισε με υποσχέσεις και ταξίματα. Ο,τι έκανε και ο Τσίπρας.
Δεν χαλούσε κανένα χατίρι. Σε καθέναν υποσχόταν και κάτι. Ωσπου ήρθε τον Μνημόνιό του και τα πήρε όλα πίσω.
Τι θέλει και τον μιμείται ο δυνάμει διάδοχός του στην πρωθυπουργία;
Αν σήμερα υπόσχεται στους αγρότες ότι θα εξακολουθούν να μην πληρώνουν φόρο, τι θα τάξει αύριο στους άλλους επαγγελματίες, στους μισθωτούς, στους συνταξιούχους, στους επιχειρηματίες;
Πού θα σταματήσουν τα ταξίματα;
Κόμματα που κυβέρνησαν και αρχηγοί που έχουν γίνει υπουργοί δεν δικαιούνται να τάζουν. Διότι απλώς κοροϊδεύουν.
Γνωρίζουν ότι η εφαρμογή του Μνημονίου είναι συνδεδεμένη με το «πάρε» και όχι με το «δώσε», τουλάχιστον για τρία χρόνια. Εκτός αν γίνει κάποιο θαύμα νωρίτερα και αλλάξουν τα περιθώρια.
Όμως, μέχρι να γίνει αυτό, ας συγκρατηθούν.
Μπορεί χωρίς ταξίματα να μην κερδίζονται εύκολα εκλογές, αλλά οι υποσχέσεις είναι ανεμομαζώματα. Δηλαδή, διαβολοσκορπίσματα.
Δεν ισχύει, λοιπόν, πλέον το παλιό «από το τάξιμο δεν έπαθε κανείς τίποτα». Ολοι οι πρωθυπουργοί της κρίσηςέπαθαν.
Τελευταίο παράδειγμα ο Τσίπρας. Αν νομίζει ο Μεϊμαράκης ότι θα αποτελέσει εξαίρεση, πλανάται. Ας προσέξει, για να μη γίνει κι αυτός ένας-κατά τη δική του ορολογία-«ψευτράκος».
Εκτός να πιστεύει την παροιμιώδη ρήση του Φρανσουά Μιτεράν «οι υποσχέσεις δεν δεσμεύουν παρά μόνον εκείνους που τις δέχονται».
Γ.Καρελιάς
protagon
