Αυτό που συμβαίνει στη χώρα με την πρωτοφανή επίθεση στη μεσαία τάξη αλλά και στην επιχειρηματικότητα, είναι εγκληματικό.
Απορώ ειλικρινά αν ο κ. Τσίπρας έχει κατανοήσει ότι κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία ως ο «δολοφόνος της μεσαίας τάξης».
Ορίζοντας πλέον το όριο του πλούτου κάτω και από τα 1.500 ευρώ μηνιαίως, στην Ελλάδα θα υπάρχουν πλέον μόνο οι πολύ πλούσιοι και η τεράστια πλειοψηφία των φτωχών και των νεόφτωχων.
Γιατί η φοροκαταιγίδα η οποία ξεπερνά τα όρια της λογικής οδηγεί στην απόλυτη φτωχοποίηση την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Αυτά που έρχονται με τις φορολογικές κλίμακες, παραλογισμοί όπως αυτό που ετοιμάζεται με τα τέλη κυκλοφορίας ή τον ΦΠΑ στην εκπαίδευση, τα συνεχή χαράτσια και πολλά ακόμη φορολογικά εκτρώματα, όλα αυτά οδηγούν στην πλήρη απαξίωση την ραχοκοκαλιά της κοινωνίας και της οικονομίας αυτής της χώρας.
Η αδυναμία – ανικανότητα και η ιδεοληπτική άρνηση να περικοπούν κρατικές δαπάνες, η έλλειψη οράματος και ιδεών, οδηγεί σε μία υπερφορολόγηση από την οποία δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν ούτε οι πολίτες αλλά ούτε οι επιχειρήσεις που και αυτές πλήττονται βάναυσα. Άλλωστε στη χώρα η επιχειρηματικότητα αρχίζει να αντιμετωπίζεται, αν δεν είναι ελεγχόμενη ως κάτι το μεμπτό, το απατεωνίστικο, το μιαρό.
Η Ελλάδα δυστυχώς εξελίσσεται σε μία χώρα – ζόμπι με απόλυτη ανυπαρξία οποιασδήποτε αναπτυξιακής προοπτικής, με τραπεζικό σύστημα που δεν θα μπορεί ούτε μετά την ανακεφαλαιοποίηση να συνδράμει την οικονομία, χωρίς κονδύλια για ανάπτυξη παρά τα «παραμύθια Γιουνκέρ». Με κατοίκους καταρρακωμένους οικονομικά και ψυχολογικά από μία δραματική συνεχή υποβάθμιση της ζωής τους.
Και αυτό πρέπει να το κατανοήσουν όλοι. Η ισοπέδωση προς τα κάτω δεν είναι λύση. Μπορεί να δίνει λανθασμένη διέξοδο στον θυμό πολλών που έχουν ήδη βρεθεί σε δεινή θέση και ίσως ενδόμυχα χαίρονται γιατί συμμετέχουν πολλοί περισσότεροι στο δράμα, αλλά αυτό το άλλοθι στήριξης της υφιστάμενης πολιτικής, όπως εκφράστηκε και στις πρόσφατες εκλογές είναι αντικείμενο ψυχανάλυσης και όχι παραγωγής πολιτικής.
Η λύση δεν μπορεί να είναι η ισοπέδωση όλων. Η λύση πρέπει να αναζητηθεί στην προσπάθεια βελτίωσης της ζωής όλων.
Και δυστυχώς εδώ δεν είναι μόνο ο Τσίπρας που δεν έχει να προτείνει κάτι, αλλά δυστυχώς κανείς απο τους υφιστάμενους πολιτικούς.
Αλλά την κύρια ευθύνη την έχει πάντα αυτός που κυβερνά.
Αυτός υποχρεούται να ενισχύσει και όχι να εκμηδενίσει την κοινωνία. Να βρει όραμα. Να δώσει ελπίδα πραγματική.
Και η σημερινή κυβέρνηση, κινδυνεύει να εξελιχθεί στην πιο στυγνή αντικοινωνική διακυβέρνηση που έζησε ποτέ η χώρα.
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
capital.gr
