…»Δεχόμαστε αυτές τις αλήθειες ως αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα Δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι η Ζωή, η Ελευθερία, και η αναζήτηση της Ευτυχίας.
Πως για να εξασφαλιστούν αυτά τα Δικαιώματα, εγκαθιδρύονται Κυβερνήσεις μεταξύ των Ανθρώπων, αντλώντας τις εύλογες εξουσίες τους από την συναίνεση των κυβερνωμένων.
Πως όποτε μια Μορφή Κυβέρνησης γίνεται καταστροφική για τους σκοπούς αυτούς, είναι Δικαίωμα του Λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει, και να εγκαταστήσει νέα Κυβέρνηση θέτοντας τα θεμέλια της σε τέτοιες αρχές και οργανώνοντας τις εξουσίες της σε τέτοια μορφή, ώστε να είναι πιθανότερο να έχει σαν αποτέλεσμα την Ασφάλεια και την Ευτυχία του.»… (1)
Οι τρεις παραπάνω παράγραφοι αποτελούν ένα (μικρό) μόνο μέρος της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των Η.Π.Α.
Ένα ιστορικό έγγραφο, που αποτελεί μία από τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζονται οι Ηνωμένες Πολιτείες, για να είναι αυτό που είναι σήμερα. Η μοναδική υπερδύναμη. Η οποία εχθές γιόρτασε τα 240 χρόνια της, σαν ανεξάρτητο κράτος…
Τραγική ειρωνεία της τύχης και της Ιστορίας, ακριβώς 50 χρόνια αργότερα, στις 4 Ιουλίου 1826 πέθανε ο εμπνευστής και συγγραφέας της Διακήρυξης, 3ος κατά σειρά Πρόεδρος των Η.Π.Α. και ο, από πολλούς, θεωρούμενος σαν θεμελιωτής του φιλελευθερισμού, Thomas Jefferson. Την ίδια ημέρα, αποχαιρέτησε τα εγκόσμια και ο 2ος Πρόεδρος της χώρας και συνυπογράφων την Διακήρυξη John Adams…
Άσχετα από αυτές τις συμπτώσεις, Ζωή, Ελευθερία, Ασφάλεια και Ευτυχία, εξακολουθούν να θεωρούνται Δικαιώματα αυταπόδεικτα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ενώ βρίσκονται υπό αμφισβήτηση (εν μέρει ή σαν σύνολο) σε αρκετές χώρες της Γηραιάς Ηπείρου. Δυστυχώς, μία από αυτές είναι και η Ελλάδα…
Η Ελλάδα, από την δική της πλευρά, σήμερα «γιορτάζει» μιαν άλλη επέτειο. Αυτήν της συμπλήρωσης ενός χρόνου από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Όταν εκατομμύρια Έλληνες ψηφοφόροι, αφήνοντας τα παραδοσιακά «μπάνια του λαού», έτρεξαν μέσα στο κατακαλόκαιρο να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στις «πολιτικές της λιτότητας» και την «Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού». Οδηγημένοι μαεστρικά, να ρισκάρουν έτσι το μέλλον των παιδιών τους, με έναν πρωτόγνωρο τρόπο…
Ως γνωστόν, το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν 61,31% υπέρ του «ΟΧΙ».
Δημιουργώντας τρόμο για την μοίρα της χώρας στους «προδότες», «Γερμανοτσολιάδες», «Μερκελιστές» και, κατά Γ. Κυρίτση, «ταξικούς εχθρούς Μενουμευρώπηδες». Σε πλήρη αντιδιαστολή με τον ενθουσιασμό, τους χορούς και τα πανηγύρια της άλλης πλευράς, στην πλατεία Συντάγματος…
Άδικοι αποδείχτηκαν οι φόβοι, οι χαρές και οι κόποι όλων.
Τα γεγονότα γνωστά. Ο Αλέξης Τσίπρας, αφού ενημερώθηκε δεόντως από πολλούς «παράγοντες» και τους Ευρωπαίους ηγέτες, για το τι θα συνέβαινε, πραγματοποίησε την μεγαλύτερη αντιστροφή θέσεων και αρχών (κοινώς κυβίστηση ή κωλοτούμπα) στην παγκόσμια πολιτική Ιστορία…
Λίγες μέρες μετά, επέστρεψε από τις Βρυξέλλες με το τρίτο τρισκατάρατο… με συγχωρείται, Μνημόνιο ήθελα να πω.. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς χειρότερα…
Όσο για τα δικαιώματα των πολιτών, αυτά που θεωρεί αυταπόδεικτα η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, συγκρινόμενα με τα αντίστοιχα που προβλέπει το Ελληνικό Σύνταγμα, είναι ελαφρά διαφορετικά. Πιο Ευρωπαϊκά, με μεγαλύτερο βάρος στις έννοιες του Ανθρωπισμού και περισσότερο προσανατολισμένα στο κοινωνικό σύνολο, παρά στο μεμονωμένο άτομο…
Όμως, το πνεύμα της τρίτης από τις παραγράφους που αναφέρονται στην αρχή του κειμένου, είναι το εξαιρετικά παρόμοιο με τις προβλέψεις του Συντάγματος. Πιο συγκεκριμένα, στην ακροτελεύτια διάταξή του (άρθρο 120), στην παράγραφο 3, γράφει:
«O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.»
Και συνεχίζει στην παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου:
«H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»
Με την συγκεκριμένη σύγκριση, σε καμία περίπτωση, δεν θέλω να πω (ούτε υπονοώ κατά κανέναν τρόπο) ότι θα έπρεπε οι Έλληνες να έχουν ξεσηκωθεί, πέρυσι. Και να έχουν προχωρήσει σε κινήσεις ανατροπής.
Παρά τα όσα ακολουθήσαν και αργότερα («σκληρή διαπραγμάτευση» και τις μύριες όσες κοροϊδίες έχουμε βιώσει επιπλέον, από τότε), θεωρώ οποιαδήποτε κίνηση ανατροπής δημοκρατικά και νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης, όχι μόνο απαράδεκτη αλλά απαγορευμένη και απόλυτα καταδικαστέα.
Είναι όμως ανθρώπινο πιστεύω, για κάποιον που έζησε τις καταστάσεις του περασμένου Ιουλίου, να κάνει αυτούς τους παραλληλισμούς.
Και να αναρωτηθεί πόσες εβδομάδες θα ήταν λ.χ. η Ουάσιγκτον γεμάτη διαδηλωτές καθισμένους σταυροπόδι, να τραγουδούν, να φωνάζουν συνθήματα, με αναμμένους αναπτήρες τα βράδια, αν είχε συμβεί τέτοια τερατώδης ανατροπή της λαϊκής βούλησης…
Φυσικά, η αμέσως επόμενη λογική σκέψη, έχει να κάνει με τις αιτίες και του λόγους που κάποιες χώρες ηγούνται (της περιοχής τους, της ηπείρου τους, του πλανήτη, το μέτρο λίγη σημασία έχει) και άλλες είναι ουραγοί. Στα πάντα.
Παρά το ότι έχουν κυβερνήσεις οι οποίες ισχυρίζονταν κάποτε πως «είναι κάθε λέξη από το Σύνταγμα» τους. Τον θεμέλιο λίθο της Δημοκρατίας και της λαϊκής τους κυριαρχίας…
Πέτρος Λάζος
capital.gr
